Midden in de vakantieperiode en met dit heerlijke zonnige Belgische weer is de tijd gekomen om even te mijmeren. Voor diegenen die het nog niet doorhebben of diegenen die van plan zijn dit voorwoord ergens volgend jaar te lezen: het zonnige weer is cynisch bedoeld. Dit * * weer. Ik heb mezelf al onmiddellijk fors gecensureerd, vandaar de sterretjes in de tekst. En weet dat ik voor een keer Engelse termen heb gebruikt om me sterrenkundig uit te drukken, wat niet echt m’n gewoonte is en waardoor je begrijpt dat het me bijzonder hoog zit. Correctie: het zit me erg laag net zoals de luchtdrukgebieden de laatste tijd.
Mijmeren dus. De laatste tijd heb ik een aantal artsen uitgewuifd die met pensioen zijn gegaan. Zij herinneren me er steeds duidelijker aan dat de tijd opschuift voor elk van ons en dat dit behoorlijk snel gaat. Wanneer ik naar mezelf kijk dan stel ik vast dat ik ondertussen al bijna 30 jaar in dit huis rondloop. Het rondlopen was vooral in m’n beginjaren, vandaag komt er van lopen niet zoveel meer in huis en voer ik m’n taak vooral uit in een zittende positie. Maar ook een zittende positie kan nuttig zijn en een toegevoegde waarde hebben in dit huis. Dat is toch wat ik mezelf graag voorspiegel. Op het ogenblik dat je in een liggende positie in het ziekenhuis terecht komt, moet je je echt zorgen beginnen te maken. Ik heb dus nog enkele centimeters te goed of reserve (hoop ik).
Uit m’n gesprekken met de medewerkers die met pensioen gingen, komt tot op vandaag toch nog een grote loyauteit naar het ziekenhuis toe boven. Het blijft me positief raken dat artsen en andere medewerkers het ziekenhuis als instelling in hun hart dragen en hoog inschatten. Een carrière opbouwen is in de eerste plaats verbonden aan de persoon zelf. Aan zijn of haar ambities en zijn of haar expertise en wil om dikwijls na veel inspanningen en opofferingen verder door te groeien en te excelleren. Gelukkig hebben veel van onze mensen die ambitie en gedrevenheid wat maakt dat ons ziekenhuis zich kan blijven profileren als centrum waar zorg geboden wordt die uitblinkt en leidt tot ontplooiing van subspecialisaties of bijzondere expertises. Het gaat dus in eerste instantie om de inspanning en de gedrevenheid van een individu. Maar anderzijds is de omgeving waarin dit individu de kansen, middelen en ondersteuning krijgt evenzeer een kritische succesfactor. Het doet me dan ook plezier dat de collega’s en medewerkers die recent met pensioen gingen, dit ook duidelijk expliciteerden en waardeerden.
Te snel hoor ik vandaag dat men de omgeving waarin men kan functioneren als vanzelfsprekend beschouwt. Het besef is er niet altijd meer dat ook die omgeving die bestaat uit mensen en middelen een belangrijke rol kan spelen in de persoonlijke ontwikkeling, ontplooiing en carrièreplanning. Die mensen en middelen aanreiken en een faciliterend kader scheppen waar zorg en zorgzaamheid centraal staan was, is en blijft de ambitie van dit huis. Met fierheid kijken we naar het verleden maar vooral naar de toekomst die vele uitdagingen in petto heeft. Uitdagingen die we graag samen met onze buren en partners met respect voor mekaar willen blijven aangaan.
Met mijn excuses voor deze mistroostige mijmering die geschreven is in een aanhoudende periode van lage luchtdruk en een te hoge vochtigheidsgraad gecombineerd met een golf van pensioneringen. Het is evident dat er nu een periode volgt van zon, helderheid, warmte en vrolijkheid. Dit laatste wens ik jullie allemaal toe.
Veel leesgenot
Hans Rigauts
Algemeen directeur