Onlangs heb ik talrijke olijven geplukt. Velen onder u zullen nu ongetwijfeld denken dat ook ik me begin bezig te houden met ’fake news’. Ik begrijp uw bezorgdheid. Weinigen zullen me identificeren als iemand met groene vingers laat staan als een ervaren vruchtenplukker. Gelukkig was er iemand van m’n nauwe medewerkers die mij duidelijk ziet met veel ervaring om aan de boom te schudden en mijn eerste zin helemaal niet in twijfel trok. Wel moest ik verduidelijken dat ik het woord plukken wel degelijk letterlijk bedoelde. In de Van Dale staat dit beschreven als “de vrucht met een zekere daadkracht, duidelijk en uniform, ook wel met enige empathie, losrukken van de stengels waarmee het aan de boom vasthangt”. En dit met een visie, missie en strategie die niets aan helderheid overlaat.
M’n strategie was om boom per boom alle vruchten manueel, dus één voor één, te oogsten. In eerste instantie met beide voeten op de grond. Gezien m’n lengte slaag ik er toch wel in om ongeveer de helft van de boom te bereiken. De rest moet met de ladder gebeuren. Dit was dus eerder onstabiel en vooral onderworpen aan een niet onbelangrijke wind van 5 Beaufort waardoor ik me regelmatig moest vastklampen aan de takken van de bomen en de olijven vrolijk rond mijn oren vlogen. Dit mag je letterlijk nemen. De kans dat ik vanuit die onstabiele positie op m’n bek ging, was dus reëel. Daarom heb ik me na een uitgebreide risico- en SWOT-analyse beperkt tot een stevige plukpositie, met beide voeten op de grond. De managers onder u zullen wat volgt duidelijk herkennen. U weet dat ik een grondige hekel heb aan de talrijke inhoudsloze dikwijls Engelse managementtermen, maar vandaag gooi ik er toch eentje in de groep. Ik heb me beperkt tot het plukken van de laaghangende vruchten. Dit resulteerde in meer dan 100 kg en leidde tot 15 liter olijfolie. Een behoorlijk resultaat waar we trots op zijn. Voilà, bij deze heeft u een met cijfers gedocumenteerd project dat op basis van analyses en ervaring werd bijgestuurd om tot een duidelijk resultaat te komen. U herkent hier uiteraard allemaal de PDCA-cyclus in. De motivatie voor dit project was het tijdelijk leegmaken van m’n hoofd. Dat laatste is even gelukt maar heel snel kom je opnieuw in de dagelijkse mallemolen terecht.
Iets wat me steeds meer zorgen baart, is de houding van sommige patiënten tegenover artsen en zorgverleners. Meer en meer zien we agressieve reacties van patiënten, partners en familie die echt de spuigaten uitlopen. Dikwijls gaat het om verbale agressie maar ook fysieke agressie neemt toe. Een ander fenomeen is dat de zorgverlening wordt gefilmd met de mobiele telefoon die alom tegenwoordig is en te pas en te onpas wordt gebruikt. Men maakt beelden van bepaalde situaties, haalt die uit de context via montages en dreigt er dan mee dit alles op sociale media te plaatsen. Zonder enige gêne is men eisend tot agressief in situaties waar de zorgverlener uiteraard nog andere patiënten te behandelen heeft waardoor deze laatste dreigen te moeten wachten omdat één patiënt alle aandacht op een onverantwoorde manier opeist. Het is bijzonder zwaar om dit alles als zorgverlener te blijven dragen in dikwijls hectische situaties. We hebben de mond vol van patiëntenrechten die we ook steeds verder uitbreiden. Uiteraard een goede zaak waar we allemaal achter staan, maar de slinger mag niet eenzijdig uitslaan en daar blijven hangen.
Dus ja, ik ga deze keer wel degelijk aan de boom schudden in de hoop dat die zijn vruchten afwerpt. Ook artsen en zorgverleners verdienen het nodige respect en hebben rechten. Het recht om goede zorg te kunnen verlenen in een veilige omgeving, met respect voor hun persoonlijke, mentale en fysieke integriteit en met respect voor hun privacy.
Veel leesgenot
Hans Rigauts
Algemeen directeur