Onlangs zocht ik enkele dagen de zon op in het diepe Zuiden van Italië. Daar geraak je natuurlijk met het vliegtuig. Iedereen neemt vandaag het vliegtuig, de prijs van een vliegtuigticket is zeker geen rem meer. Dit vertaalt zich in een toenemende drukte op de luchthavens maar ook in het luchtruim. Groot was mijn verbazing wanneer we om 9u58 met de bus voor het vliegtuig stonden om in te schepen voor onze terugkeer en de bus plots rechtsomkeer maakte naar de check-in hal. Zowat 300 passagiers belandden weer op de plaats waar ze eerder een halfuur in de check-in rij stonden. Chaos compleet, geen informatie behalve het gerucht dat er een staking was uitgebroken. Niemand ter plaatse kon ons uitleggen wat er echt aan de hand was, hoe lang we zouden vastzitten en of er al dan niet alternatieve oplossingen waren. Een uurtje later komen we toevallig de piloten van onze vlucht tegen. Ze vertelden ons dat om 10u een nationale staking van de verkeersleiders van Italië was gestart. Om 9u58 nog driehonderd passagiers vanuit de bus op het vliegtuig krijgen was onmogelijk vandaar de aangename terugrit met de bus. Een gratis toeristische luchthaventoer. Ergerlijk toch! Alternatieve terugkeeroplossingen – met het vliegtuig – waren er niet gezien alle verkeersleiders van Italië het werk hadden neergelegd. Restte ons lijdzaam te wachten of met de auto terug te keren. Dit laatste heb ik even overwogen maar twee dagen rijden leek me niet echt haalbaar.
Van diezelfde piloten hoorden we dat de tijdsloten die ze krijgen om op te stijgen, te landen en de tijd tussen twee vluchten alsmaar korter wordt door de toenemende drukte en uiteraard de toenemende concurrentie. Een vliegtuig moet zoveel als mogelijk vliegen en met liefst zoveel passagiers als mogelijk. Bij het minste dat er verkeerd gaat, loopt het vaak in het honderd. Waar men vroeger nog wat tijd kon inhalen tijdens het vliegen kan dit vandaag nog nauwelijks. Het luchtruim zit overvol en een piloot moet zijn vluchtschema en snelheid strikt naleven. Zelfs wanneer alles normaal verloopt is het een uitdaging om een dag volgens schema te beëindigen.
Piloten, boord- en grondpersoneel en verkeersleiders klagen over de toenemende werkdruk en regelgeving. Het vliegwezen is de meest gereguleerde en gecontroleerde activiteit. En toch loopt het dikwijls fout, slaagt men er niet in om volgens schema een passagier van punt a naar punt b te brengen.
Je voelt me komen. De gezondheidszorg staat evenzeer onder steeds hogere druk. Druk die het gevolg is van een toenemende regelgeving en controle, druk om zoveel als mogelijk patiënten te zien op een zo kort mogelijke tijd. Denk aan de verantwoorde ligduur waarbij de financiering gekoppeld is aan een zo kort mogelijke opname. Denk aan de enorme papierwinkel die artsen, verpleegkundigen, paramedici en zorg ondersteunende medewerkers moeten verwerken. Er blijft daardoor alsmaar minder tijd over voor de zorg voor de patiënt. Tijd om naar de patiënt te luisteren, om hem uitgebreid te informeren en te behandelen lijken me belangrijker dan de administratieve omkadering die ons wordt opgelegd. Maar ja de beleidsmakers hebben last van regulitis en controlitis. Misschien moeten ze eens in een ziekenhuis voor die ziektebeelden behandeld worden. Dan zullen ze aan den lijve ondervinden dat de behandeling van regulitis en controlitis vooral een kwestie is van patiëntencontact, empathie en zorgzaamheid eerder dan van papiertjes in te vullen.
Veel leesgenot
Hans Rigauts
Algemeen directeur