Recent – in de nieuwjaarsperiode – kreeg ik een tekstje doorgestuurd van een collega waarbij kort samengevat het volgende wordt verteld. Een vader wandelt met zijn zoon langs de kustlijn. De zoon ziet een eenzame, lelijke oude boom en vraagt aan z’n vader waarom die boom niet al lang werd omgehakt. De vader antwoordt: “Ondanks de aanhoudende zeewind, is hij niet omgevallen. Ondanks de barre zandgrond, blijft hij groeien. Ondanks het feit dat mensen hem zonder omkijken voorbij lopen, blijft hij staan. Hij heeft diepe wortels, hij is gegrond, hij is een baken”. Ik was aangenaam verrast door deze allegorie.
Misschien toch een klein puntje van kritiek: in plaats van een lelijke oude boom kon evengoed een statig fleurig exemplaar gebruikt worden. Met onmiddellijk mijn excuses aan de auteur. Het is echt niet mijn bedoeling om kritiek te leveren op een positief bedoelde boodschap.
Het is inderdaad belangrijk dat je een visie verkondigt en deze consequent en standvastig uitdraagt en dit op lange termijn. Veel te veel en veel te snel worden we geconfronteerd met personen die zoals het spreekwoord zegt “met alle winden draaien” en in functie van hun omgeving of hun persoonlijke positie (versta persoonlijk belang) totaal verschillende, soms zelfs tegenstrijdige zaken verkondigen.
Veel te veel ook worden we om de oren geslagen met holle managementtermen die wat mij betreft compleet hun doel voorbijschieten en dikwijls volledig onbegrijpelijk zijn zoals: blue ocean strategy, red ocean, highbrow, cradle to cradle, life cycle costing, resource based strategy, B2C, CSR …
Een tijd geleden had ik een vergadering met een manager die het had over “due diligence”. Ik wist absoluut niet waarover het ging en terwijl de manager een discours ontplooide, ontspon er zich in mijn hoofd een verhaal over een postkoets “de diligence“ met cowboys, indianen en prachtige landschappen uit het Wilde Westen, zodat ik snel een scenario klaar had voor een vermoedelijk niet onverdienstelijke western. Het is uiteraard belangrijk dat je tijdens dit discours met een uitgestreken gezicht blijft luisteren en de indruk geeft dat je ten eerste perfect begrijpt wat de man bedoelt en ten tweede de indruk geeft dat het bijzonder interessant is. Wie mij een beetje kent, zal me ongetwijfeld niet typeren als iemand die met een uitgestreken gezicht – emotieloos dus – heel geduldig naar lange discours kan luisteren. Integendeel, in dit soort situaties beginnen m’n benen spontaan en ongecontroleerd te trillen. In het beste geval ziet men dit niet, maar soms begint de tafel waaraan ik zit mee te trillen en bij extensie ook de ganse vergaderruimte. Het valt dan ook wel eens voor dat de directeur van een naburig ziekenhuis me een schop onder tafel verkoopt om mij wat te kalmeren. Dit verklaart ook waarom ik geregeld met blauwe plekken thuis kom en de functie van algemeen directeur soms ook fysieke sporen nalaat.
Het stoort me inderdaad dat sommige managers erin slagen om je eindeloos lang om de oren te slaan met onbegrijpelijke termen. Veel van deze ellenlange monologen kunnen kort samengevat worden in enkele eenvoudige woorden. Dat laatste is meer mijn stijl. Zeg wat je bedoelt in een duidelijke taal en handel er ook naar. Laat ons daarom aan het strand bij een statige fleurige boom rustig kijken naar de blauwe oceaan die langzaam rood wordt. En neen, mijn beste lezer, hier moet je niets achter zoeken. Het gaat puur over het genieten van een zonsondergang en daarbij wegdromen.
Veel leesgenot
Hans Rigauts
Algemeen directeur