Hey-ho-hupla-die vijftigste e-di-tie. Hey-ho-hupsa-kee, wie viert er met ons mee?! In m’n verbeelding zie ik een ganse troep Sint-Janners met de armen in de lucht zwaaien en rondjes draaien ter gelegenheid van dit toch wel speciale evenement. Een spontane flap-mop op het grote grasveld voor ons ziekenhuis. Vooraleer iemand onder u me een beleefd mailtje stuurt, dat ik niet echt meer mee ben … Ik weet het: het is geen flap-mop (ik vond dit al een raar woord), maar een flashmob. Zo zie je maar dat die 50 edities ook bij mij hun sporen hebben nagelaten. Niet omdat het schrijven van 50 voorwoorden me zwaar valt of ik de letters op m’n toetsenbord vervloek. Het gebeurt wel eens dat ik eigenaardige woorden zie verschijnen in m’n tekst doordat de autocorrector vindt dat ik nonsens verkoop en het ding dat per se wil bijsturen.
Ik merk net op bij het nalezen van de tweede zin dat m’n eigenzinnige autocorrector een ganse troep ‘Sint-Jankers’ heeft geschreven in plaats van Sint-Janners. Ik heb net een update van mijn computer achter de rug. Wie weet werd er ondertussen in ’t geniep artificiële intelligentie geïnstalleerd. Want inderdaad, mocht ik meedoen aan de flashmob, dan zou er wat afgejankt worden. Die AI-module heeft blijkbaar inzicht in m’n talenten.
De 50ste editie betekent dat we al jarenlang trachten de medische activiteiten van ons ziekenhuis naar buiten te brengen op een neutrale, informatieve manier. Geen toeters of bellen, geen flitsende reclameboodschappen ertussen. We willen aan onze professionals, zoals huisartsen, externe specialisten, beleidsartsen, maar ook aan onze patiënten duidelijk maken welke zorg we kunnen aanbieden en dat we dit doen op een wetenschappelijk gefundeerde manier. Ik krijg wel eens de verdoken kritiek dat ons ziekenhuis te weinig op tv of in de pers komt. Mijn antwoord blijft steevast hetzelfde. Is het dat waar het om draait: veel in beeld komen? Gaan we nu de commerciële toer op met allerhande – dikwijls ook duurbetaalde – interviews om onszelf op te hemelen? Persoonlijk heb ik daar niet echt een goed gevoel bij. Maar ja, soms word je meegedraaid in een carrousel omdat alle anderen het zogenaamd ook doen. Persoonlijk hou ik niet van carrousels. Het ding draait rond, je beweegt, maar je gaat nergens naartoe. Je stapt uit waar je instapte, met dat verschil dat je nog kans hebt op misselijkheid ook.
Ik ben ervan overtuigd dat onze verwijzende artsen en onze patiënten zich informeren en zich baseren op kwaliteit van zorg en op dienstverlening. Dat is waar we moeten op inzetten. De best mogelijke kwaliteit leveren in de best mogelijke omstandigheden in een volwaardig overleg met onze huisartsen en de patiënten. azlink wil als informatiekanaal bijdragen tot deze visie. En dit ondertussen al voor de 50ste keer. Toch een reden om fier te zijn en feest te vieren. Vooral mijn dank aan alle artsen die al die jaren hun bijdrage hebben geleverd. Mijn dank aan de redactie en de voorzitter, dr. Bruno Dillemans. Zij zorgen ervoor – ondanks hun drukke praktijk – dat azlink telkens weer tot stand komt. Dit alles onder de professionele begeleiding van Living Stone, dat ons al jaren bijstaat in onze bescheiden, maar gedegen communicatiestijl.
“Hey-ho-hupla-die op naar de duizendste e-di-tie …” Ik weet het, dit is schromelijk overdreven. Maar soms is het gepast de bescheidenheid even opzij te zetten. Kwestie van de balans te bewaren.
Veel leesgenot
Hans Rigauts
Algemeen directeur