Skip to content

Voorwoord azlink 41

Editie 41 - Sep 2019

De vakantie is de periode bij uitstek van de muziekfestivals. Werchter is een jaarlijkse traditie voor m’n zoon en m’n dochter kan Tomorrowland wel smaken. Ik herinner me zelf nog mijn jonge jaren. Voor diegenen die benieuwd zijn: dit is absoluut nog niet zo lang geleden. Voor mij lijkt het alsof het gisteren was. Al begrijp je natuurlijk snel, wanneer ik schrijf over Woodstock, dat mijn inschatting van ‘gisteren’ een rekbaar begrip is. Niet dat ik Woodstock persoonlijk heb meegemaakt. Daarvoor was ik toch nog veel te jong en bovendien was het in die tijd niet gangbaar dat je zomaar eventjes de grote plas kon oversteken. Toch liet de Woodstock-generatie haar sporen na. Het was de periode waarin alles kon en grenzen verlegd werden. De jeugd zette zich af tegen het establishment en drukte duidelijk haar stempel, ook voor de generaties die nog komen zouden. Wanneer we vandaag op die periode terugblikken, dan was dit protest behoorlijk braaf. Ik herinner me de film van Woodstock die we enkele jaren later in 1975 te zien kregen op het college. De haren wat laten groeien, vrije liefde, alcohol en hier en daar een jointje. Alles in overweging genomen een rustig en vredig gebeuren. Op dat moment maakte dit evenwel een grote indruk op me. Vooral de vrijheid en een vooruitzicht op een onbegrensde toekomst blijven me bij. Dat we zouden experimenteren met drugs – en zeker met harddrugs – kwam absoluut niet bij ons op.

Een recente ervaring brengt me terug bij het heden, bij de huidige generatie. Een jongen van 15 gaat skaten en neemt een pilletje. Hij wordt ’s avonds in coma teruggevonden in een lokaal bosje. Blijkt dat hij daar uren alleen heeft gelegen. Hij kreeg een reactie op het pilletje. De vrienden slaan in paniek op de vlucht, wetende dat het om xtc gaat, en laten hem achter uit angst door de hulpdiensten geconfronteerd te worden met het gebruik daarvan. De 15-jarige komt in het ziekenhuis terecht, waar men hem initieel onderzoekt voor een trauma. Dit onderzoek levert niets op. Uren later volgt pas de diagnose van xtc-intoxicatie in het bloed. De tiener was hersendood en werd begin juli van dit jaar begraven. De ouders en grootouders kunnen dit moeilijk plaatsen. Hoe komt hij aan xtc? Is één pilletje voldoende om geïntoxiceerd te raken? Het antwoord op deze laatste vraag is ja. De samenstelling van xtc is niet controleerbaar en zeer wisselend. Ongetwijfeld had hij net dat verkeerde pilletje gekregen dat hem fataal werd, maar het verlies blijft zwaar te verwerken en veel vragen blijven onbeantwoord. Wat als de vrienden onmiddellijk de hulpdiensten hadden gebeld en hadden meegegeven dat hij xtc genomen had? Had hij dan nog een kans gehad? Je mag er niet aan denken dat je eigen zoon of dochter dit meemaakt. Toch hebben we dit niet onder controle. Dan denk ik terug aan de festivals van deze zomer. Ook daar vielen doden door druggebruik. De jeugd zoekt vandaag, net als vroeger, naar nieuwe uitdagingen, naar nieuwe grenzen en nieuwe horizonten, maar de risico’s van vandaag lijken groter. Zeker wanneer je dit in je eigen omgeving beleeft.

Toen ik gisteren m’n nonkel opbelde en vroeg “Hoe het met hem ging? Hoe hij het verlies van z’n kleinzoon probeert te verwerken?” … werd het pijnlijk stil. Een stilte die je niet kan opvullen, maar moet ondergaan.

Als arts maken we dagelijks pijnlijke situaties mee, maar de pijn kleurt anders wanneer het persoonlijk wordt.

Veel leesgenot

Hans Rigauts
Algemeen directeur